The Changing Forrest

'Hey Noura!' Roept Naomi luid, een schelle gil galmt door het bos wanneer haar hondje Noura zich voor de zoveelste keer uitschud vlak voor Naomi. 'Kom Noura, we gaan terug naar huis.'

Noura rent vrolijk achter Naomi aan, het grote meer verdwijnt langzaam tussen knalgroene eikenbomen. Het dennenbos vlak bij het meer mijden de twee, waar Naomi door de plaatselijke boswachter verboden werd om te betreden. Waarom weet ze na die vijf maanden nog steeds niet. Aan het einde van het rechte zandpad verschijnen een aantal mensen. 'Hee Naomi!' Roept 1 van die mensen. Nu herkent Naomi de mensen. Vijf om precies te zijn. 'Hallo allemaal!' Roept ze vrolijk tegen haar vrienden. Ook Noura begroet de vrienden met een luid geblaf, al snel heeft ze de windehond Felix gevonden, waarmee ze rondjes rent om de vriendengroep.

'Haha moet je eens kijken naar Noura en Felix' Zegt kevin, de eigenaar van Felix. 'Nawh ja, schattig! We moeten er wel voor zorgen dat ze niet te ver het bos in rennen haha' Zegt Naomi snel. 'Zullen we maar terug naar het dorp lopen?' Stelt Vicky voor. Vicky doet alvast een paar stappen richting het dorp Veltro, haar korte, blonde haar danst mee op de maat van haar passen. De rest van de groep volgt haar, tot aan de bosrand. Ze staan even stil om op adem te komen, het is een best warme lentedag namelijk. 'Pfoe, Polen is mooier dan ik verwacht had!' Merkt Kevin op.

'Ja dat dacht ik ook toen ik hier de eerste dagen was, het is veel anders dan in Nederland.' Zegt Naomi. 'Ik ben blij dat we voor onze studentenwissel hier tot aan de winter mogen blijven, zou cool zijn als we hier kunnen skiën.' Zegt Eva tegen Naomi. 'Het is ook interessant dat mijn broer in ik nu wat Nederlands van jullie kunnen leren, hier in Polen krijg je die taal niet als standaard vak helaas' Zegt Vicky. Haar groene ogen straalden even.

'Ik vind het super om jullie allemaal bij elkaar te zien, nu kunnen jullie elkaar tenminste leren kennen en Vicky en Wocco kunnen nu ook Nederlands leren.' Antwoord Naomi.

De groep loopt verder en klimt over het stevige hek dat de koeien in het weiland houd. Een dun zandpad leid tussen door het weiland heen, tussen de koeien in. In de verte tekenen zich hoge bergen af, omringt door het enorme dennenbos. Al snel komt het hek aan de andere kant van het weiland in zicht en staat de vriendengroep op het erf van familie Hagen. De ouders van Naomi komen snel naar buiten gerent. Hun gezichten staan bezorgd. 'Mam, pap, is er iets?' Vraagt Naomi enig zins geschrokken. 'Kom even snel naar binnen, jullie allemaal, het is erg belangrijk.' Zegt Linda snel.

 

Eenmaal aan de grote keukentafel schuift John de krant van vandaag onder de neuzen van de groep. Zijn vinger wijst naar het grote artikel waar de woorden "Mensen in Veltro in gevaar?" staat geschreven. Naomi begint met het voorlezen van het artikel.

"Donderdag twaalf mei zijn er opnieuw drie vermissingen in het kleine, afgelegen dorpje Veltro gerapporteerd. De drie mensen zouden zijn gaan jagen in het dennenbos aan het Poolse dorp. Ze zijn echter nooit meer teruggezien. Één lijk is door een andere jager aangetroffen. Het lijk is in verschillende stukken gescheurd en in een soort web-achtige substantie opgehangen aan de hoogste bomen van het bos. Iets wat een mens in geen mogelijkheid gedaan zou kunnen hebben.

Wetenschappers zijn dit rare fenomeen nog aan het onderzoeken, vele paranormaal onderzoekers spreken van een paranormale entiteit, ook zou het bos veranderen van paden als je erdoorheen zou lopen. Het bos staat momenteel bekend als 'The Changing Forrest'. Alleen bewoners van Veltro zouden de weg in het bos terug weten te vinden.

Naar de andere twee vermisten word nog gezocht.."

Naomi stopt met lezen, duidelijk geschokt. Een pijnlijke stilte valt. 'Naomi, je begrijpt hopelijk dat je vanaf vandaag ook niet meer in het normale bos mag komen? Het lijkt me verstandig dat jullie ook niet meer de bossen ingaan.' John kijkt de groep even aan. 'Na vandaag wil ik dat ook niet meer meneer Hagen.' Zegt Wocco zacht. 'Willen jullie wat limonade kinderen? Het is nu eenmaal dorstig weer.' Vraagt Linda, ze loopt alvast naar de koelkast. Een instemmend gemompel vult de kleine keuken.

Wocco kijkt even rond, voor zover als hij zich kan herinneren is hij nog nooit in het huis van Naomi geweest nadat ze het hadden verbouwd. De keuken is vrij klein, maar wel erg mooi. De balken aan het plafond zijn oude, eikenhouten balken, van hetzelfde hout is de keukentafel gemaakt. De vloer is van leisteen dat hier uit de grond word gehaald. Het geheel is erg rustiek, en in tegenstelling tot de meeste huizen in Veltro best modern. Tussen de iets grotere huiskamer, gang en de keuken zitten geen deuren, maar een opening met aan de zijkanten en bovenkanten glazen ramen.

'Wie zouden de vermisten zijn?' Vraagt Eva nieuwsgierig. 'In de krant staat dat het gaat om Lucas Kamiński zijn vader Dawid Kamiński en Thomasz Kowalski. Thomasz is al gevonden, naar Lucas en Dawid word nog gezocht.' Antwoord John. 'Echt erg van Lucas, ik mocht hem graag. Zijn vader en Dawid heb ik nooit echt gekend'. Zegt Vicky. 'Dit zijn trouwens niet de eerste vermissingen, in het begin van het jaar werd er steeds om de maand op de 12e iemand vermist, maar aan die vermissingen werd nooit echt aandacht besteed. Het waren altijd oudere mensen en maar 1 per keer. Waarom weet ik allemaal niet.' Zegt Wocco plots.

'Ik heb van mijn moeder gehoord dat er vroeger heksen in het dennenbos woonden, en dat er nu offers gebracht moeten worden van het dorp Veltro. Dat zijn de verhalen die Wocco in ik vroeger te horen kregen voor het slapengaan.' Voegt Vicky eraan toe. 'Het zijn echter gewoon geruchten en legendes, alleen de hele oude mensen hier zouden kunnen weten waarom al die mensen zomaar verdwijnen. Maarja, de mensen in Veltro zijn nou eenmaal best gelovig in die legendes, dus iedereen heeft wel een verhaal, de meesten ervan zijn verzonnen.' Zegt Wocco.

 

Naomi, Eva, Kevin, Wocco, Vicky en Maya hebben besloten even naar de oude zolder te gaan, te enige plek die nog verbouwd moet worden. Naomi, die gewoonlijk op de 1e verdieping slaapt, slaapt nu met haar vrienden op de zolder. Het is een oude plek, met veel boeken, gereedschappen en werktuigen die er al jaren lang staan te verstoffen. Met Naomi voorop lopen ze de steile zoldertrap op, de houten planken kraken onder hun gewicht. Stof dwarrelt in de lucht, en een waterig lentezonnetje schijnt door de dakramen. 'Het is rommelig en stoffig hierboven, maar ik vind het best gezellig.' Zegt Kevin. 'Bijna zonde dat jullie het gaan verbouwen haha' Voegt Maya eraan toe. Eva ploft neer op 1 van de oude stoelen, naast de grote boekenkast die doorloopt tot aan het schuine dak. Stoffige boeken en mappen staan keurig naast elkaar opgesteld in de boekenkast, hier en daar zit er een oud spinnenweb tussen de boeken.

Naomi zet de ramen even open tegen al het stof. Kevin, Maya, Vicky en Wocco zoeken hun bedden en droppen hun spullen neer. Alle bedden zijn in principe hetzelfde, eikenhout met vele mooie tekeningen in het hout, schone, witte lakens en op elk voeteneind ligt een schapenwollen deken. De bedden staan allemaal op 1 rij tegen 1 van het schuin aflopende dak. Tussen elk bed staat een handgemaakt nachtkastje met oude lamp met kaars en op de grond ligt een bruin-gevlekte koeienvacht. 'Dus, wat doen we nu?' Denkt Maya hardop. 'We kunnen het bos niet meer in, en aangezien het bijna tijd voor het avondeten is kunnen we beter op de boerderij blijven.' Antwoord Naomi. Plots valt het licht uit, op het straaltje zonlicht uit de zolderramen na is het nu donker op de zolder. 'Er is vast weer een storing, dat hadden wij eerder deze week ook al, het is zo vast wel weer over.' Zegt Wocco zacht. 'Laten we dan maar naar de veranda gaan, daar gaan we zo toch eten.' Zegt Naomi.

Als groep lopen de vrienden naar de smalle zoldertrap, tot Eva per ongeluk tegen de boekenkast aanstoot. Een aantal boeken vallen met een luide klap op de vloer. 'Eh oh sorry Naomi! Ik ruim het wel even op, gaan jullie maar alvast' Zegt Eva beschaamt. 'Maakt niet uit hoor! Gaat het een beetje?' Vraag Naomi. 'Eh ja hoor' Antwoord Eva. De groep vertrekt alvast, Naomi volgt. Eva hurkt over de boeken en zet ze voorzichtig terug in de boekenkast, sommige boeken vallen bijna uit elkaar. 'Wauw deze boeken staan hier echt al heel lang..' Mompelt ze zacht. Ze wrijft over de pijnlijke plek over haar been, waar ze mee tegen de kast stootte. Dat word vast morgen een blauwe plek, achja, gaat wel weer over. 1 van die boeken, het komt haar bekend voor. Met haar vingertoppen raakt ze het boek aan, en veegt het stof weg. "De Bitzil en hun geheimzinnige legendes". Die titel, het komt te bekend voor. Een licht gevoel in haar hoofd word meester van haar, en even ziet ze zwart. Enkele seconden tikken voorbij. 'Kijk achter je' Sist een ijskoude stem in haar hoofd naar haar, zat die stem wel echt in haar hoofd? Een koude windvlaag strijkt langs haar arm, het bezorgd haar kippenvel. Het voelde bijna alsof er koude, menselijke vingertoppen over haar arm heen streken. Vlug staat ze op, alles draait, ze zoekt steun tegen een muur. 'Nuuuu..' De stem weer, deze keer op een meer dringende toon. Eva's hartslag is hevig te voelen in haar hoofd, het bonkt. Het word Eva teveel. 'Niet achter je kijken, dan kan hét je pakken' Een vriendelijkere stem. Ze besluit naar de vriendelijke stem te luisteren, en snel strompelt ze de zoldertrap af, nog steeds duizelig. Waren dat nou zware voetstappen achter haar, bij de boekenkast? Ze versnelt haar tempo, en komt aan in de gang naar de keuken, het duizelige gevoel is weg. Snel loopt ze naar haar vrienden, die op de veranda op haar zitten te wachten.

De zon verdwijnt langzaam achter het bos en de eerste sterren zijn al zichtbaar. 'Willen jullie nog een toetje?' vraagt Linda. 'Ja hoor mam, hebben we nog ijsjes?' Vraagt Naomi aan haar moeder. 'We hebben nog wat raketten liggen, zal die aan jullie geven dan?' Bied Linda aan. Een instemmend gemompel klinkt vanaf de veranda en al snel is Naomi's moeder terug met ijsjes voor de hele groep. In stilte zit de groep op de veranda, kijkend naar de zo vredig grazende koeien. Het is een prachtig uitzicht, veel mooier dan in Nederland. Daar woonde Naomi's gezin in een groot appartement, als je uit het raam keek zag je alleen daken van huizen. Erg saai. Nadat pap ontslag nam besloten we hierheen te verhuizen, iets wat pap en mam altijd al wouden. Stiekem heb ik hun gesprekken wel gehoord. Nu hebben we ons eigen melkveebedrijfje in een Poolse bergdal.

 

Plots verschijnt er een vage, zwarte schim aan de overkant van het weiland, aan de bosrand. Het staat stil, bijna lijkt het deel van het bos. 'Eh jongens, ligt het aan mij of zien jullie die persoon bij de bosrand ook staan?' Fluistert Naomi zacht. 'Dat ligt niet alleen aan jou Naomi..' Fluistert Wocco terug, al starend naar de bosrand.

'Misschien is het gewoon iemand de hout aan het zoeken is?' Vraagt Kevin zich hardop af. Eva kijkt verstoord op van haar leesboek, zoekend naar de persoon bij de bosrand. Ze slaakt een schelle gil bij het zien van het vage figuur, en rent het huis in. De gil galmt over het weiland, en bereikt de persoon bij de bosrand. Het draait zijn hoofd snel om in de richting van waar het geluid vandaan kwam. Met zijn levenloze, witte ogen scant hij het gebied af, en ziet dat de kinderen bij het huis hem aanstaren. Nog net ziet hij het meisje het huis in rennen.

Een grote, bijna onmenselijke grijns verschijnt op het verder zwarte gezicht van de schim. Zijn gele, rottende, puntige tanden worden ontbloot. Snel lost de schim zich op in een zuchtje wind, en is het alsof er niks gebeurd is.